Promieniowanie Jonizujące.

         Definicja.

Promieniowanie jonizujące to promieniowanie elektromagnetyczne np.: rentgenowskie lub gamma oraz promieniowanie korpuskularne np.: promieniowanie a i b zdolne do wywołania jonizacji w substancji przez która przechodzi.

Promieniowanie jonizujące występuje tylko i wyłącznie w obecności źródła promieniowania np.: izotopu promieniotwórczego lub lampy rentgenowskiej.

Jonizacja – zjawisko polegające na odrywaniu elektronów z atomu w miejsce elektrycznie obojętnych atomów powstają pary jonów: jony dodatnie i uwolnione elektrony czyli tzw. jony ujemne.

Podział promieniowania jonizującego.

- promieniowanie alfa (a) polega na emitowaniu przez jądro atomowe cząsteczek a składających się z 2 protonów i 2 neutronów. Cząstki a charakteryzują się dużą zdolnością jonizacji, co powoduje znaczny wpływ na żywy organizm. Zasięg oraz przenikliwość promieni a jest bardzo mały, gdyż jest silnie pochłaniane przez materię. Zatrzymuje je kartka papieru lub kilkucentymetrowa warstwa powietrza.

- promieniowanie beta (b) polega na emisji cząstek z jądra atomowego elektronów lub pozytonów. Zdolność do jonizacji cząstek b jest mniejsza niż cząstek a ale jest bardziej przenikliwe i przechodzi bez trudu przez papier, ale zatrzyma je folia aluminiowa natomiast w powietrzu ma o wiele większy zasięg niż promieniowanie α nawet do 10 m.

- promieniowanie gamma (g) jest promieniowaniem elektromagnetycznym emitowanym przez wzbudzone jądro atomu podczas zmiany stanu energetycznego. Długość fali promieniowania gamma wynosi od 1,0 do 0,01 A, gdzie (1 A angstrom = 10^{-8 cm). Jest to najbardziej przenikliwy rodzaj promieniowania, chociaż jego własności jonizujące są najmniejsze. Nie stanowi dla tego rodzaju promieniowania przeszkoda w postaci papieru, folii aluminiowej czy nawet ciało ludzkie. Zatrzymuje je kilkunastocentymetrowa warstwa ołowiu lub kilkudziesięciocentymetrowa warstwa betonu.}

- promieniowanie rentgenowskie (X) to promieniowanie elektromagnetyczne o małej długości fali od 20 do 0,05 A. Powstaje w lampach rentgenowskich przez bombardowanie tarczy metalowej zwanej antykatodą strumieniem prędkich elektronów. Elektrony te są przyspieszane w polu elektrycznym o odpowiedniej różnicy potencjałów rzędu 200 kV.